طبیعت، منبع الهام سازه های معماری

طبیعت طراحی زبردست و مهندسی چیره دست است که هم در انتخاب فرم و شکل های یک جسم (متناسب با نیاز آن) بهترین ها را انتخاب می کند و هم در انتخاب اسکلت و مکانیسمی که به آن جسم ایستایی و دوام ببخشد، ساده ترین، متناسب ترین و مؤثرترین را به کار می گیرد. جالب است که در طبیعت، فرم یک جسم و اجزای برپا دارنده و شکل دهنده آن به صورت متقابل، یکدیگر را تعریف می کنند. بر این اساس در اواخر قرن بیستم نیز، توسعه و پیشرفت های تکنولوژی و پژوهش های انجام شده توسط برخی از معماران و مهندسان، این امکان را برای ساختن سازه های سبک فراهم کرد و در واقع یکی از دستاوردهای بزرگ در زمینه معماری و مهندسی، توسعه سازه هایی با وزن کم بود که این کار تنها با الهام از ساختارها و تئوری های طبیعی ممکن می شد. به طور کلی معماری می تواند در تقلید از طبیعت 3 رویکرد را دنبال نماید : 1- رویکرد فرمی : در این رویکرد طبیعت به صورت سمبل وارد عرصه معماری می شود. 2- رویکرد سازه گرا : در این نگاه به اجسام طبیعی از منظر ساختاری جهت تحمل نیروها نگریسته می شود. 3- رویکرد تکامل گرا : در این بخش الگوهایی از رشد موجودات یا ارگان های طبیعی وارد عرصه معماری می شود.  در این نوشتار سعی شده است تا دیدگاه هایی در خصوص رویکرد دوم یعنی رویکرد سازه گرا ارائه شود. نمودهای شاخص این رویکرد سازه های کابلی، سازه های بادی، سازه های پوسته ای و گنبد ژئودزیک هستند.